شعری در وصف اردبیل از عبدالله بن عقیل

اردبیل

گریزان ز تهران پر قال و قیل سفر کردم امسال سوی اردبیـــــــل

پر آوازه شهری کهن باره ای                       که ذکرش در افواه باشد جمیـــــل

در آغوش کوهی بسان عقاب که بگشوده باشد دو بال طویــــــل

یکی خطه دیدم چو باغ بهشت                   بجوی اندرش آب چون سلسبیــل

هوا عنبرآگین زمین مشک بوی                    همانند، با گلستــــــــــــان خلیـل

به بالای آن کوه انبوه برف                          چو برگســــتوان بر تن ژنده پیـــــل

به دامان کهسار در سبزه زار                        دمیده گل و لالــه از هر قبیــــــــل

شنیدم من این بوالعجب از ثقات                   که شهد آید از قله اش در مسیل

بر افراشته سر به هر رهگذار                        بنایی کهن بی نظـــــیر و عدیـــل

کهن جامه ای کاندران قدسیان                     نشسته به تسبیح ربّ جلیــــــل

به هر گوشه پیری به خاک اندر است               که بودند بر اهل معنی دلیـــــــل

مزار صفی اندر این جایگه                            درخشنده چون گوهری بی بدیـل

به پیرامنش بقعه کلخوران در آن خفته شیخ امین جبرییــــل

همه مردمش بی غش و گرمروی                    شریف و عفیف و نجیب و اصیــــل

جوانمرد و حق جوی و یزدان پرست                   سزاوار احســـــان و اجر جزیـــــل

پسندیده خوی و کریم الشّیم                         پذیرای مهمـــــــان و ابن ســـبیـل

همه شهر پر نعمت و خواسته                        توانگر فراوان و مســـــــکین قلیـل

یکی شهر گیرنده دامان کز آن                         به زحمت توان کرد عـزم رحیــــــل

خدایش مصون دارد از حادثات                         ز آفــــات دوران و چشم بخیـــــــل

بران شهر و آن رادمردان درود                          از این بنده عبـــــداله بن عقیــــل

عبدالله بن عقیل( بازدید  از اردبیل در دهه 70)

یکی خطه دیدم چو باغ بهشت                   بجوی اندرش آب چون سلسبیــل

هوا عنبرآگین زمین مشک بوی                    همانند، با گلستــــــــــــان خلیـل

به بالای آن کوه انبوه برف                          چو برگســــتوان بر تن ژنده پیـــــل

به دامان کهسار در سبزه زار                        دمیده گل و لالــه از هر قبیــــــــل

شنیدم من این بوالعجب از ثقات                   که شهد آید از قله اش در مسیل

بر افراشته سر به هر رهگذار                        بنایی کهن بی نظـــــیر و عدیـــل

کهن جامه ای کاندران قدسیان                     نشسته به تسبیح ربّ جلیــــــل

به هر گوشه پیری به خاک اندر است               که بودند بر اهل معنی دلیـــــــل

مزار صفی اندر این جایگه                            درخشنده چون گوهری بی بدیـل

به پیرامنش بقعه کلخوران در آن خفته شیخ امین جبرییــــل

همه مردمش بی غش و گرمروی                    شریف و عفیف و نجیب و اصیــــل

جوانمرد و حق جوی و یزدان پرست                   سزاوار احســـــان و اجر جزیـــــل

پسندیده خوی و کریم الشّیم                         پذیرای مهمـــــــان و ابن ســـبیـل

همه شهر پر نعمت و خواسته                        توانگر فراوان و مســـــــکین قلیـل

یکی شهر گیرنده دامان کز آن                         به زحمت توان کرد عـزم رحیــــــل

خدایش مصون دارد از حادثات                         ز آفــــات دوران و چشم بخیـــــــل

بران شهر و آن رادمردان درود                          از این بنده عبـــــداله بن عقیــــل

عبدالله بن عقیل( بازدید  از اردبیل در دهه 70)