در زندگی با برنامه باشید (حضرت آیت اللّه احمدى میانجى رحمة الله علیه)
Posted on : 2010/10/27 Ayətullah Əhmədi Miyanəci
بسم اللّه الرحمن الرحیم
توصیه مهم این است که در اعمال خودتان دقت کنید کسى را که درباره‌اش حق تفتیش و بررسى داریم، خودمان هستیم. روى اعمال و اقوال خودمان دقت بکنیم تا گناه نکنیم. وظیفه ما اهل علم بعد از انجام واجبات و ترک محرمات، درس خواندن است.
شما به مدرسه آمدید براى درس خواندن، یک طلبه شهریه مى‌گیرد تا درس بخواند. مثل یک فرماندارى که وظیفه‌اش این است که برود پشت میز بنشیند تا مشکلات مردم را برطرف نماید، حالا بگوید من در وقت ادارى زیارت عاشورا مى‌خوانم و مقرب درگاه خداوند مى‌گردم! اشتباه مى‌کند و این زیارت عاشوراى آقاى فرماندار در وقت ادارى قبول نیست، تو باید کار مردم را راه بیندازى.
حالا برخى از طلبه‌ها مى‌آیند تنها ذکر و ورد مى‌خواهند بگویند، این روش، طلبه‌ها را یک مقدس بى‌سواد بار مى‌آورد، از همه اعمال لازم‌تر پس از انجام واجبات و ترک محرمات، درس خواندن است. خوب درس بخوانید و إن شاء اللّه به حد کمال مى‌رسید و براى جامعه مفید مى‌گردید و زمانى هم که پیر شدید، کارى جز ذکر از دست شما برنمى‌آید و آن‌وقت ذکر بگویید، ولى الآن کارى که از شما برمى‌آید، درس خواندن، مطالعه کردن و تبلیغ کردن است.
اگر در حوزه، درس به ظاهر تعطیل مى‌شود، ما نباید بیکار شویم. طلبه باید براى تعطیلى‌ها برنامه داشته باشد. آدم اگر اهل کار باشد به محض تعطیل شدن درس‌هاى رایج حوزه خوشحال نمى‌شود.
ما باید کلام بخوانیم، تفسیر داشته باشیم، اخبار و روایات را بدانیم، باید احکام و فقه را یک دوره اجمالاً بدانیم. تاریخ اسلام و معاصر را باید بدانیم. مذاهب ادیان را باید بدانیم. اگر با تعطیلى درس، خودش را آزاد بداند این تفکر غیرمسئولانه است. مثل این‌که ما نمى‌دانیم چقدر جاهلیم. ما خیال مى‌کنیم که با این مقدار علم، اعلم علما شدیم.
گاهى بعضى از طلبه‌ها از ما مسئله مى‌پرسند، مى‌گویم در توضیح المسائل است و او حاضر نیست به توضیح المسائل نگاه کند و این خیلى بد است. وقتمان، عمرمان حیف است که بى‌برنامه هدر رود و فردا سؤال مى‌کنند که جوانى را، عمر را، در کجا مصرف کردى؟
رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) فرمودند: "وَ قَالَ لَا تَزِلُّ قَدَمُ عَبْدٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ حَتَّى يُسْأَلَ عَنْ خَمْسِ خِصَالٍ عَنْ عُمُرِهِ فِيمَا أَفْنَاهُ وَ عَنْ شَبَابِهِ فِيمَا أَبْلَاهُ وَ عَنْ مَالِهِ مِنْ أَيْنَ اكْتَسَبَهُ وَ فِيمَا أَنْفَقَهُ وَ عَنْ عِلْمِهِ مَا ذَا عَمِلَ فِيمَا عَلِم" (إرشاد القلوب إلى الصواب، ج 1: 15)؛
در روز قیامت برداشته نمى‌شود قدم بنده تا این که از پنج چیز از او سؤال بشود. سوال مى‌شود عمر خود را در چه چیز فانى کردى؟ ایام جوانى را در چه چیز کهنه کردى؟ مال از کجا آوردى؟ و در چه راهى مصرف کردى؟ علمى که به تو داده شده تا چه اندازه به آن عمل کردى؟ معمولاًً آنچه را که مى‌دانیم انتفاع نمى‌بریم، مثلاً اگر ما مردم را به زهد امر کنیم، ولى خودمان زهد نداشته باشیم دیگر خوشایند نیست.
از آیه 3 سوره صف «كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ » استفاده مى‌شود که انسان چیزى را که خودش اهل آن نیست را به مردم بگوید، خودش گناه است و اگر بفرمائید که پس منبر نمى‌روم و راحت مى‌نشینیم! نه باید مقدمه را درست کرد. تبلیغ و ارشاد واجب است، مقدمه را باید اصلاح کرد، خودش اهل عمل شود و به مردم هم بگوید.
سعى کنید عملتان زیاد شود و معصیت هم نکنید، تقوا هم داشته باشید و همیشه دست توسل به دامن ائمه علیهم‌السلام داشته باشید وگرنه اگر درس ما براى خدا، در راه خدا نباشد، خدا در آن نباشد، این غیر از وبال چیز دیگرى نیست.
خدایا! تو را به محمد و آل محمد ما را در مسیرت موفق و از معاصى دور بدار.
والسلام علیکم و رحمة‌اللّه و برکاته.
منبع: هفته نامه افق حوزه، خرداد 1389، شماره 274
