تبلیغ

هدف از خلقت انسان‌ها این بود که انسان، استعداد خودش را دریابد. بفهمد که چرا آمده است؟ براى چه آمده و بفهمد که چه باید بکند؟

باید انسان تکامل ذو‌الابعاد پیدا کند و ام‌الابعادش هم بعد علمى انسان است، بعد اخلاقى انسان است. و بى‌شک براى تأمین همین‌منظور حوزه‌ها تشکیل شده است.

این مطلب در آیه کریمه قرآن آمده: «لیتفقهوا فى‌الدین و لینذروا قومهم؛ توبه/ 122»؛ انسان و به‌خصوص طلبه باید همیشه در راستاى این دو مطلب قرار بگیرد. اگر کسى «لیتفقهوا فى‌الدین» را به نحو کامل تحصیل کند و سپس معطل ماند و «لینذروا» را انجام ندهد، چنین فردى از هدف خارج شده است.

این تفقه و انذار باید با یک مطلب بزرگترى توأم باشد، و آن تقواست؛ یعنى از ابتداى شروع طلبگى تا آخرین نفس حیات مادى، باید توأم با اخلاص و تقوا باشید.

در روایت آمده: «اذکر اللّه عند همّک اذاهممت و عند لسانک اذا حکمت و عند یدک اذا قسمت ؛بحارالانوار 24/173 » زمانى که تصمیم مى‌گیرید به تبلیغ بروید و خدا و دین خدا را براى مردم معرفى کنید، در قصدتان اخلاص باشد؛ همه چیز را کنار بگذارید، جز او.

در تاریخ آمده: نادرشاه پس از حمله به منطقه‌اى و فتح آن، جواهرات گوناگونى را به غنیمت گرفته بود. در بین راه یکى از صندوق‌ها افتاد و جواهراتش پراکنده شد. نادرشاه گفت: هر‌کس هر چه برداشت، مال خودش است. در این لحظه که هر کس به طریقى مشغول به ‌دست‌آوردن جواهرات بود، یکى آمد و نادرشاه را محکم در آغوش گرفت. او در برابر اعتراض شاه و دیگران جواب داد: همه سراغ جواهرات رفتند، ولى من پرقیمت‌تر از تو پیدا نکردم. این تاریخ است، ولى براى امثال ما درس است. در روایت آمده: خدایا، مرا از کسانى قرار بده که هر چه مانع رسیدن آن‌ها به تو بوده را براى آن‌ها قطع کردى.

شما نیز همه چیز را ترک کنید و او را بگیرید. با اخلاص به درس و تبلیغ بروید و این اولین قدمى است که ان‌شاءاللّه باید بردارید.

یادم است که استاد شهید‌مطهرى در اوایل طلبگى براى تبلیغ به شهرى رفته بودند. روز قبل از عید فطر، اهالى محل متوجه شدند که ایشان ماشینى کرایه کردند و رفتند. فکرش این بود که آن‌چه مى‌خواستم بگویم را به سمع مردم رساندم و دیگر چیزى باقى نمانده، مگر انتظار فلوس! البته دریافت آن با اخلاص منافاتى ندارد، ولى ایشان چنین مصلحت دیدند و تشخیص دادند. بالأخره انسان باید توجهاتى به خدا داشته باشد، تا مطالب اثر کند.

«پروردگارا، توفیق تبلیغى که رضایت تو در آن باشد را به ما عنایت بفرما!»

والسلام علیکم و رحمةاللّه

این تفقه و انذار باید با یک مطلب بزرگترى توأم باشد، و آن تقواست؛ یعنى از ابتداى شروع طلبگى تا آخرین نفس حیات مادى، باید توأم با اخلاص و تقوا باشید.

در روایت آمده: «اذکر اللّه عند همّک اذاهممت و عند لسانک اذا حکمت و عند یدک اذا قسمت ؛بحارالانوار 24/173 » زمانى که تصمیم مى‌گیرید به تبلیغ بروید و خدا و دین خدا را براى مردم معرفى کنید، در قصدتان اخلاص باشد؛ همه چیز را کنار بگذارید، جز او.

در تاریخ آمده: نادرشاه پس از حمله به منطقه‌اى و فتح آن، جواهرات گوناگونى را به غنیمت گرفته بود. در بین راه یکى از صندوق‌ها افتاد و جواهراتش پراکنده شد. نادرشاه گفت: هر‌کس هر چه برداشت، مال خودش است. در این لحظه که هر کس به طریقى مشغول به ‌دست‌آوردن جواهرات بود، یکى آمد و نادرشاه را محکم در آغوش گرفت. او در برابر اعتراض شاه و دیگران جواب داد: همه سراغ جواهرات رفتند، ولى من پرقیمت‌تر از تو پیدا نکردم. این تاریخ است، ولى براى امثال ما درس است. در روایت آمده: خدایا، مرا از کسانى قرار بده که هر چه مانع رسیدن آن‌ها به تو بوده را براى آن‌ها قطع کردى.

شما نیز همه چیز را ترک کنید و او را بگیرید. با اخلاص به درس و تبلیغ بروید و این اولین قدمى است که ان‌شاءاللّه باید بردارید.

یادم است که استاد شهید‌مطهرى در اوایل طلبگى براى تبلیغ به شهرى رفته بودند. روز قبل از عید فطر، اهالى محل متوجه شدند که ایشان ماشینى کرایه کردند و رفتند. فکرش این بود که آن‌چه مى‌خواستم بگویم را به سمع مردم رساندم و دیگر چیزى باقى نمانده، مگر انتظار فلوس! البته دریافت آن با اخلاص منافاتى ندارد، ولى ایشان چنین مصلحت دیدند و تشخیص دادند. بالأخره انسان باید توجهاتى به خدا داشته باشد، تا مطالب اثر کند.

«پروردگارا، توفیق تبلیغى که رضایت تو در آن باشد را به ما عنایت بفرما!»

والسلام علیکم و رحمةاللّه